Johanna ter Steege Toneel

New York. Een vrouw in een ziekenhuisbed. En ineens zit aan het voeteneind haar moeder die ze jaren niet gezien heeft. Verhalen, herinneringen, stiltes. Wat zeggen onze verhalen? Hoe betrouwbaar zijn onze herinneringen, hoe verschillend zijn ze? Wat weten we van elkaar, wat vermoeden we, wat stoppen we weg? Een moeder en een dochter. Hoe worden we wie we zijn? En hoe pijnlijk is dat soms. In een ziekenhuiskamer waar de tijd stil lijkt te staan, beweegt het hele leven.

In een uiterst subtiele tekst, geestig en emotioneel, glashelder en mysterieus, van een onpeilbare droefheid en tegelijkertijd van een grote lichtheid, vertelt Lucy Barton haar verhaal en dat van haar moeder.